“Bir aile evini kaybettiğinde sadece duvarlarını kaybetmiş olmaz; güvenliğini, anılarını ve çocuklarının hayallerini kucaklayan yuvalarını da kaybeder.”

Gazze’de anlatılamayacak kadar acı hikayeler vardır. Aileler bir anda kendilerini çatısı olmayan bir gökyüzünün altında bulurlar ve çocuklar yaşlarını aşan sorularla boğuşmaya başlarlar: “Nerede uyuyacağız?”, “Savaş ne zaman bitecek?”

2 milyondan fazla evlerinden edilmiş kişi Gazze’de güvenliğini kaybetti. 15 ay boyunca ateş altında ve sürekli kayıp yaşadılar. Evleri, mahalleleri ve hatta tüm şehirleri yıkıldı. Yıkılan evlerin enkazı altında, moloz yığınlarının arasında, kendilerinin ve soğuktan titreyen, üzerlerinde bir örtü olmadan yaşayan çocuklarının onurunu koruyacak bir barınak arayan çaresiz aileler, güvenle adım atacakları bir yarının hayalini kuruyorlar.

Gazzeli çocukların gözünde dünyayı tüm acı gerçekleriyle görürsünüz: İnsanlığa duyulan ihtiyaç, yardım ihtiyacı, umuttan başka her şeyini kaybetmiş olanların yanında durma ihtiyacı. Her bağış, uzatılan her el, soykırımdan etkilenen ailelere güven duygusunu yeniden kazandıran ve çocuklarının yüzünü güldüren bir can simidi gibidir.